Καταλαβαίνω απόλυτα, πως δε περίμενες από ένα περιοδικό ομορφιάς να γράψει ένα άρθρο με τίτλο ῾Μετακίνηση 6῾. Ωστόσο, κάποιες φορές το να βγαίνεις έξω από τα νερά σου, μόνο καλό μπορεί να προκαλέσει. Άλλωστε η αρθρογραφία είναι ένας τρόπος έκφρασης και για εμένα τουλάχιστον αποτελεί ένα πολύ σημαντικό μέσο έκφρασης και σύνδεσης με τους αναγνώστες μας.

Περίεργοι καιροί…Δύσκολοι θα έλεγα. Δεν ξέρω πως να αρχίσω και πως να τελειώσω. Εσύ, πως απαντάς σε αυτό το ῾Τι κάνεις;῾. Λες ξανά αυτό το κλασικό καλά, που κρύβει τόσα από πίσω. Και πόσες λέξεις θα χωρούσες πίσω από αυτό το ῾καλά῾; Μάλλον πολλές… Πόσο έτοιμος όμως, είναι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας, να ακούσει όλα αυτά που κρύβονται πίσω από το καλά; Εννοώ στα αλήθεια να τα ακούσει και όχι απλώς να παραμένει σαν ακροατής ενώ χάνεται στις δικές του σκέψεις.

Θέλω να πω, πως λίγο πολύ, όλοι έχουμε χαθεί στην καθημερινότητα μας, έχουμε βάλει σε καραντίνα τα θέλω και τις σκέψεις μας, έχουμε βάλει σε καραντίνα τους ανθρώπους γύρω μας, δεν μας ενδιαφέρουν, δεν τους ρωτάμε. Ποιος ξέρει γιατί; Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε όλα αυτά που θέλουν να πουν. Και πότε θα είμαστε έτοιμοι; Και τι θέλουν να πουν; Αχ…χάνομαι στις σκέψεις μου…

Δεν είναι κρίμα που επιλέγουμε τόσο έντονα πλέον να είμαστε μόνοι μας; Έχουμε συμβιβαστεί με τη μοναξιά μας και στη σκέψη πως άλλος άνθρωπος θα θελήσει να μπει, πανικοβαλόμαστε και κλεινόμαστε όλο πιο πολύ… Άσε που πλέον θεωρούμε πως κανένας δεν μας καταλαβαίνει και πως το πρόβλημα μας είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλου. Γιατί συγκρίνουμε προβλήματα; Γιατί ακόμη και εδώ δημιουργούμε αγώνα με έναν μόνο νικητή; Γιατί πρέπει πάντα κάπου ο άνθρωπος να είναι πρώτος;

Και τελικά που καταλήγουμε; Πόσο ζεις τελικά; Ή μάλλον πόσο ευτυχισμένος είσαι; Πως μετράς την ευτυχία και που την βρίσκεις; Μήπως την ζητάς τόσο πολύ, που ξέχασες να την αναγνωρίζεις; Γιατί ονόμασα το άρθρο μετακίνηση 6; Ποιος ξέρει;!